“HUMINGI AKO NG TIRANG PAGKAIN SA BASURAHAN — PERO ANG NAKITA NG CEO SA AKIN AY HINDI BASURA, KUNDI PAG-ASA.”

ANG BATANG WALANG SAPATOS, WALANG BAON, WALANG KINABUKASAN

Ako si Paolo, 9 taong gulang.

Lumaki ako sa ilalim ng tulay.
Hindi sa bahay.
Hindi sa kwarto.

Sa karton.
Sa sirang kumot.
Sa ingay ng mga sasakyan sa gabi.

May nanay ako.
Pero wala na siyang lakas.

Araw-araw siyang nakaupo lang…
nakatingin sa wala.

ANG UMAGANG NAGHANAP AKO NG PAGKAIN SA BASURAHAN

Gutom na gutom ako.

Tatlong araw na wala kaming maayos na kain.

Pumunta ako sa likod ng mall.
Sa lugar kung saan itinatapon ang pagkain.

Dinukot ko ang isang tinapay.

Matigas.
May alikabok.

Pero…

pagkain pa rin.

ANG TAONG HINDI KO INAASAHAN

Habang hawak ko ang tinapay…

may tumapik sa balikat ko.

Kinabahan ako.

Baka guard.
Baka papalayasin ako.

Pero isang lalaking naka-suit ang nakatayo sa harap ko.

Malinis.
Mabango.
Tahimik.

CEO pala siya ng mall.

ANG TANONG NA NAGPAHINTO SA AKING MUNDO

Tinanong niya ako:

“Bakit ka nandito, hijo?”

Gusto kong magsinungaling.
Gusto kong tumakbo.

Pero wala na akong lakas.

Sabi ko:

“Gutom po kami ng Mama ko.”

ANG GINAWA NIYANG HINDI KO MAKAKALIMUTAN

Hindi siya nagalit.

Hindi siya tumawag ng guard.

Sa halip…

hinawakan niya ang kamay ko.

At dinala ako sa loob.

ANG UNANG TUNAY NA KAIN SA BUONG BUHAY KO

Buffet.

Mainit na kanin.
Karneng umaaso.
Sopas.
Manok.

Hindi ko alam ang pangalan ng mga pagkain.

Pero alam ko ang pakiramdam:

Busog.

Napaiyak ako.

Tahimik.

ANG SEKRETO NG CEO NA NAGPAIYAK SA AKIN

Habang kumakain ako…

sinabi niya:

“Alam mo…
dati, ganyan din ako.”

Nanlaki ang mata ko.

“Sa basurahan din ako kumukuha ng pagkain noon.”

Hindi ko alam kung anong sasabihin.

ANG DESISYONG BINAGO ANG BUHAY KO

Pagkatapos namin kumain…

dinala niya ako sa opisina niya.

At tinanong:

“May gusto ka bang maging paglaki mo?”

Walang sumagot ang bibig ko.

Hindi ko alam ang sagot.

Pero sa puso ko…

gusto kong maging hindi mahirap magpakailanman.

ANG UNANG HAKBANG PAPALAYO SA KADILIMAN

Tinulungan niya kami:

• Pinag-aral ako
• Binigyan ng maliit na tirahan
• Tinulungan ang nanay ko

Hindi dahil utang.
Hindi dahil kapalit.

Kundi dahil…

nakita niya ang sarili niya sa akin.

EPILOGO — ANG BATANG GUTIL, PERO HINDI NAINITAN

Ngayon…

may sapatos na ako.
May bag.
May lapis.
May pangarap.

At ang tinapay na galing sa basurahan?

Hindi ko hinayaang makalimutan.

Dahil doon nagsimula…

ang himala ko.

ARAL NG ISTORYA

Hindi lahat ng yaman ay nasa pera.
Minsan nasa mata ito ng taong marunong makakita sa gutom ng iba.

Kung nakita mo ang batang gutom…
baka ikaw na ang himala niya.