“HINDI ITO ANG BABY NA HINIHINTAY KO…” — PERO ANG LUMABAS SA ULTRASOUND AY SUMIRA AT NAGBUO SA BUONG BUHAY KO
ANG ARAW NA AKALA KO NORMAL LANG NA CHECK-UP — PERO DOON NAGWAKAS ANG PAGKATAO KO… AT DOON DIN NAGSIMULA ANG ISANG HIMALA
Ako si Ana, 27 taong gulang.
Unang pagbubuntis ko.
Pitong taon naming hinintay ng asawa ko ang araw na ito.
Bawat tusok ng karayom.
Bawat test.
Bawat gamot.
Hanggang sa wakas…
nabuntis din ako.
Akala ko tapos na ang paghihirap.
Hindi ko alam…
doon pa lang magsisimula ang lahat.
ANG SILID NA SOBRANG TAHIMIK
Sa loob ng ultrasound room…
nakahiga ako sa kama.
Iinit na gel sa tiyan ko.
May monitor sa harap ko.
May doktor.
May tatlong nurse.
Ngumiti ako.
Excited.
Handa na akong makita ang baby ko.
Pero habang tumatagal…
walang nagsasalita.
Tahimik.
Sobrang tahimik.
ANG MUKHANG HINDI KO MAKALIMUTAN
Tumingin ako sa doktor.
Ang noo niya… kumunot.
Ang bibig niya… nanuyo.
Ang mga nurse… nagkatinginan.
At doon ko naramdaman…
may mali.
ANG LARAWAN SA MONITOR NA HINDI KO MAINTINDIHAN
Biglang lumabas sa screen…
hindi isa.
Kundi DALAWA.
Dalawang hugis ng sanggol.
Magkadikit.
Magkalapit.
Parang iisang katawan.
Pero dalawang ulo.
Hindi ako makahinga.
ANG SALITANG PUMATAY SA AKIN SA LOOB NG KUWARTO
Tahimik na sinabi ng doktor:
“Ma’am… conjoined twins po.”
Parang bumagsak ang buong katawan ko.
Conjoined twins?
Hindi ito fairy tale.
Hindi ito pelikula.
Ito ang tiyan ko.
Ito ang mga anak ko.
ANG GULAT NA HINDI KO NAKAYA
Hinawakan ko ang ulo ko.
Sumigaw ang utak ko.
Umiiyak ang puso ko.
Nanginginig ang kamay ko.
“Doc… mabubuhay ba sila?”
Tahimik ang buong kuwarto.
At ang sagot na ibinigay sa akin…
“Mahirap po.”
ANG PAMILYA NA NANGGALING SA LABAS NG KWARTO
Lumabas ako ng room.
Nandoon ang asawa ko.
Nandoon ang mama ko.
Nandoon ang biyenan ko.
Tinanong nila:
“Okay ba?”
Hindi ako makasagot.
Tumango lang ako.
Pero sa loob ko…
gusto ko nang mawala.
ANG GABING NAKIPAG-USAP AKO SA TIYAN KO
Gabi iyon.
Madilim.
Tahimik.
Hinawakan ko ang tiyan ko.
At bumulong:
“Anak… pasensya na.”
“Hindi ako handa…”
“Hindi ko alam kung kakayanin ko…”
Umiyak ako mag-isa.
Walang naninigas.
Walang nagsasalita.
ANG DESISYONG NAGPAIYAK SA BUONG PAMILYA
Kinabukasan…
tinawag kami ng doktor.
May option daw.
May choice.
Pwede raw…
i-terminate.
Para “hindi na ako magdusa”.
Para “hindi na sila mahirapan”.
Tiningnan ko ang asawa ko.
Tiningnan ko ang nanay ko.
At sinabi ko ang hindi ko planong sabihin:
“Kung mabuhay sila…
mamamatay silang mahal ko.”
At doon…
walang pumilit sa akin.
Walang pumigil.
ANG 9 NA BUWAN NA PARANG 9 NA TAON
Bawat galaw sa tiyan ko…
ramdam kong dalawa sila.
Bawat sakit…
parang doble.
Bawat gabi…
takot.
Pero hindi ko sila sinukuan.
Kahit minsang sinabi ng iba:
“Sayang lang ‘yan.”
“Hindi normal.”
Hindi ko sila tinawag na “problema”.
Tinawag ko silang:
HIMALA.
ANG ARAW NG PANGANGANAK NA NAGPAIYAK SA BUONG OPERATING ROOM
Mahabang oras.
Maraming dugo.
Maraming sigaw.
At nang ilabas sila…
lahat ng nurse…
umiiyak.
Dalawang ulo.
Isang katawan.
Dalawang puso.
Buhay.
Humihinga.
Umiiyak.
ANG UNANG HININGA NA NAGBAGO NG LAHAT
Hinawakan ko sila.
At kahit nanginginig ang kamay ko…
ngumiti ako.
At sinabi ko sa kanila:
“Hindi kayo pagkakamali.
Hindi kayo sumpa.
Kayo ang dahilan kung bakit ako naging totoo.”
EPILOG — ANG INA NA NATUTONG HUWAG MATTAKOT SA HIMALA
Hindi madali.
Araw-araw may hamon.
Araw-araw may hirap.
Pero araw-araw…
may buhay.
May ngiti.
May pag-asa.
At ngayon alam ko na…
ang pagmamahal ng ina…
walang hugis, walang anyo, walang kondisyon.
ARAL NG ISTORYA
Hindi lahat ng himala ay dumadating na perpekto.
Minsan… dumarating sila sa anyong pagsubok.
Pero ang pusong handang magmahal…
hindi natatakot sa kakaiba.
