“PINAKASAL AKO SA ISANG MATANDANG MASELAN AT SOBRANG TABA… PERO SA GABI NG KASAL, NANG MAHULOG ANG MASKARA NIYA— HINDI KO INASAHAN KUNG SINO TALAGA SIYA.”
Ako si Alyssa, 23 anyos.
Sa tanang buhay ko, pangarap ko lang makatapos ng pag-aaral, magkaroon ng disenteng trabaho, at mabigyan ng magandang buhay ang mama kong may sakit.
Pero minsan, ang kahirapan mo ang pumipili ng kapalaran mo.
At ang araw na iyon…
ang araw na itinulak ako ng tadhana sa isang kasal na hindi ko pinangarap.
ANG PROPOSAL NA HINDI KO NAIS
Isang hapon, tinawag ako ni Tita Elena, ang pinsan ng mama ko.
“Alyssa, may kaibigan akong kilalang mayaman.
Gusto ka niyang makilala.
Wala kang mawawala.”
Pero sa tono pa lang niya, alam kong may kapalit.
Utang.
Utang ng mama ko sa kanila.
At si Don Sebastian — ang bilyonaryong binabanggit niya —
ay may reputation:
Matanda.
Malaki ang tiyan.
Mahilig sa mamahaling pagkain.
At higit sa lahat—mayabang, tahimik, misteryoso.
Hindi ko gusto.
Pero nang makita ko ang resibo ng ospital ni mama…
napaiyak ako.
“Sige po, Tita…
makikipagkita ako.”
UNANG PAGKIKITA: ANG LALAKING DI KO MAKAYANG TITIGAN
Pagdating ko sa mansion, halos matumba ako.
Ang lalaki sa harap ko:
350 pounds.
Hinihingal pag nagsasalita.
Hindi makagalaw nang maayos.
Malaking mukha.
May tungkod at oxygen mask.
Umupo siya, paubo-ubo, at ngumiti nang mahina.
“Ikaw si Alyssa?”
“Opo.”
“Gusto kitang pakasalan.”
Diretso.
Walang kilig.
Walang emosyon.
At mula doon,
para akong pakete ng produkto.
Hindi ako tinanong kung anong pangarap ko.
Hindi ako tinanong kung masaya ba ako.
Hindi ako tinanong kung may minamahal ako.
Ang tinanong lang niya:
“Anong size ng gown mo?”
At dahil sa kapakanan ni mama…
napilitan akong pumayag.
ANG KASAL NA WALANG NGITING TOTOO
Sa araw ng kasal, parang palabas ang lahat.
Mga bisitang mayaman, tumatawa.
Mga kapitbahay namin nagbubulong.
May mga nagsabi pa:
“Ay, jackpot si Alyssa!”
“Kahit mataba, milyonaryo naman!”
Pero sa altar…
habang papalapit ako sa kanya…
mula sa loob ko, sumisigaw ang puso ko:
“Hindi ko siya kilala…”
“Hindi ko siya mahal…”
“Bakit ako nandito?”
Pero huli na.
Nang ilagay niya ang singsing, nanginginig ang kamay ko.
Hindi dahil sa kilig—
kundi dahil sa takot.
ANG GABI NG HONEYMOON NA NAGING SIMULA NG LAHAT
Pagpasok namin sa private suite,
nakaupo siya sa gilid ng kama, hinihingal.
“Alyssa… may kailangan akong ipagtapat.”
Hindi ako kumibo.
Naglakad siya papunta sa malaking salamin…
Inabot ang gilid ng tenga niya…
At doon,
parang punit na tela
ang tunog nang alisin niya ang bahagi ng mukha niya.
Natulala ako.
MASKARA.
Realistic.
Mamasa-masa.
Totoong-totoo.
At nang ipagpag niya ang tiyan niya…
Bagsak sa sahig ang isang malaking prosthetic belly.
Sa harap ko…
hindi mataba.
Hindi 60 anyos.
Hindi mahina.
Isang batang lalaking sobrang gwapo, matipuno, at halos kasing-edad ko lang.
Mga 28.
May matalas na mata.
At mala-leading man sa pelikula ang porma.
Hindi ako makahinga.
“A…ano ‘to?!”
Lumuhod siya sa harap ko.
“Alyssa…
ako si Sebastian—
pero hindi ang Sebastian na sinasabi nila.”
“Nagpanggap akong mataba at may edad…
dahil lahat ng babae,
lumalapit sa akin dahil sa pera ko.”
Tumulo luha niya.
“Gusto kong may magmamahal sa akin kahit hindi ako kaakit-akit.”
“At ikaw…
ikaw ang nag-iisang babae hindi tumingin sa pera ko—
kahit alam kong takot ka.”
Unti-unti kong naramdaman ang pampanginig sa dibdib ko.
Hindi ko alam kung galit…
natakot…
o naawa.
ANG BUONG KATOTOHANANG DI KO INASAHAN
Umupo siya sa tabi ko.
“Alyssa…
hindi kita pinilit para manakit.”
“Pinakasalan kita…
dahil gusto kong iligtas ang mama mo.”
“At gusto kong makita kung kaya mo akong mahalin
kahit hindi ako gwapo.”
“Kaya ako nagtago sa mask…”
Hindi ko napigilan ang luha ko.
“Bakit hindi mo sinabi?”
“Dahil kung sinabi ko…
paano ko malalaman kung sino ka talaga?”
Masakit.
Sobra.
Pero may bahagi ng puso ko…
na nakaramdam ng init.
Ang lalaki na ito—
pinili akong kilalanin
hindi bilang asawa,
hindi bilang babae,
hindi bilang tagapagligtas ng yaman niya…
Kundi bilang taong gusto niyang mahalin nang totoo.
ANG PAGBAGSAK NG GUARD NA PINAKAHULING PADER KO
Isang gabi, habang kumakain kami ng hapunan,
tiningnan ko ang mukha niyang walang mask.
Totoo.
Sincere.
May sugat sa mata.
May takot sa puso.
“Sebastian…”
“Yes?”
“Hindi ko alam kung mahal kita…”
Natigilan siya.
Lumapit ako.
Hinawakan kamay niya.
“…pero gusto kitang makilala.”
Ngumiti siya—
hindi ngiti ng bilyonaryo.
Hindi ngiti ng actor.
Ngiti ng batang lalaki
na matagal nang nagtatago sa balat na hindi kanya.
EPILOG: KUNG SAAN NAGKITA ANG TOTOO
Lumipas ang mga buwan.
Nakilala ko ang Sebastian na:
• marunong magluto
• marunong magpatawa
• marunong magbigay importansya
• marunong umiyak
• marunong magmahal
At natutunan ko rin…
Hindi pera ang sukatan ng pagmamahal.
Hindi itsura.
Hindi katawan.
Kaluluwa.
Ugali.
Puso.
At nang araw na umupo ako sa tabi niya sa garden,
hinawakan ko kamay niya at bumulong:
“Sebastian…
hindi ko pinili ang kasal na ito.”
Tumingin siya, nag-aalangan.
“Pero pinili ko ikaw.”
At sa unang beses—
niyakap niya ako na parang wala siyang maskara,
wala siyang yaman,
wala siyang pagkukunwari.
Totoong tao.
Totoong puso.
Totoong kami.
